4

De ziekte, waar ik mijn laatste verhaal mee afsloot, hield helaas toch wat langer stand dan gedacht. Vier dagen bleef ik ellendig tot mijn bed veroordeeld. Op vrijdag was ik weer enigszins hersteld en ging ik met Patrick een balletje trappen bij de cricket oval in het centrum van Kampala. Op hetzelfde veld was ook een crickettraining aan de gang en door onze snel uitdijende groep kwam er weleens een bal terecht bij de cricketers. Toen een van ons weer de bal moest gaan halen zag hij een gevaarlijk cricketbal-afvuur-apparaat over het hoofd. In zijn vrolijke draf werd hij vol op zijn dijbeen getroffen door een rode kanonskogel. Iedereen rolde over de grond van het lachen, terwijl ik toch dacht dat die bal wat schade aangericht zou kunnen hebben. Maar na een half uurtje kon deze jongen alweer bijna op het been leunen, niets aan de hand.
Op onze terugweg hoorden we een hoop lawaai uit een parkje komen, na een kort onderzoek bleek het om de plaatselijke bokskampioenschappen te gaan. We waren net op tijd voor de finale. Als blanke gast mocht ik op de eerste rij tanden vangen. De laatste partij ging tussen de lokale held en een angstaanjagende militair. Het had meer weg van een ordinair bargevecht, maar dat kwam de amusementswaarde wel ten goede. Omdat de soldaat binnen twee rondes een gebarsten wenkbrauw en een hevig bloedende neus had opgelopen ging de overwinning naar de plaatselijke held, waarop het dronken publiek zo uitzinnig reageerde dat het me verstandiger leek mijn weg weer te vervolgen.
Zaterdag kwam mijn dispuutgenoot Hans van den Heuvel, die sinds die vorige week in een kliniek bij Entebbe werkt, langs in Kampala. In een professioneel tempo hebben we alle belangwekkende kroegen aangedaan en ook nog een klein gokje gewaagd in het Simba-casino.
Maandag stond mijn inmiddels gebruikelijke tripje richting Luwero op het programma. Blijkbaar was er in de communicatie toch weer iets mis gegaan, want de pastoor bleek bij aankomst in mijn geliefde Kumi, een paar honderd kilometer verderop, te zitten. Gelukkig kon ik ook zonder de pastoor aan de slag. De eerste dag heb ik bij Musana Fm, de plaatselijke radio, een reclamespotje opgenomen en de volgende ochtend stonden er weer wat schoolbezoeken op het programma. Bij vier scholen hebben we een uitgebreide presentatie gegeven voor alle leraren en vrijwel iedereen was geïnteresseerd. Na een uiterst succesvolle dag vond ik onderdak in het Home Again Guest House, maar buiten dat dit gebouw ook van steen was en het een dak had hielden de vergelijken met thuis toch wel op. Om vijf uur s’ochtends werd ik gewekt door het lawaai van een koe die ongeveer naast mijn bed leek te staan. Toen ik mijn oogjes eens goed uitwreef en mijn gordijn opzij schoof zag ik een kalfje onder mijn raam staan volledig in de knoop met een stuk prikkeldraad. In mijn onderbroek en slippers, gewapend met een zaklamp, ging ik kijken of ik het arme beestje uit zijn benarde positie kon bevrijden. Het geloei trok na een paar minuten gelukkig ook de aandacht van de eigenaar en met zijn tweeën hadden we het beest binnen vijf minuten losgeknipt. De koe-eigenaar had nog uren willen door praten, maar ik besloot toch weer even terug mijn bed in te gaan.
Die volgende zaterdag was Hans weer in Kampala, ditmaal in het gezelschap van nog een dispuutgenoot, Robert (die Hans 3 weken komt opzoeken). Tijdens onze taxirit, naar een van onze vele locaties die avond, werden we aangehouden door de politie. Er werd een Oegandeze alcoholtest afgenomen, die bestond uit de dienstdoende agent is even stevig in zijn gezicht te hijgen. De agent scheen niet meer dan twee bier te kunnen destilleren uit de, ongetwijfeld smerig riekende, adem. Toen we even later bij de taxichauffeur informeerde naar zijn drankgebruik was zijn antwoord; "ooh yes I drink, I drink the whole day". Zijn waterige oogjes hadden mij al iets doen vermoedden, maar hij zette ons uiteindelijk zonder schade keurig af bij onze plaats van bestemming.
De volgende ochtend gingen we met zijn drieën, allemaal ietwat brak, en een verpleegster uit de kliniek van Hans en Robert naar de Kerk. De kerk had meer weg van een soort Heineken Music Hall, een groot podium, perfecte geluidsinstallatie, een honderdkoppig koor onder begeleiding van een band en een afgeladen zaal met zo’n 2000 mensen. Tussen het zingen door werd er ook lekker in de bijbel gebladerd, zo ook door onze buurman. Alleen bladerde deze meneer niet door een versleten bijbeltje maar door een digitale versie op zijn splinternieuwe I-pad. Ook de preek van de pastoor was op grote beamerschermen mee te lezen in een keurige Powerpoint presentatie. Verder werden er tijdens de dienst veel handjes vast gehouden en werden we als nieuwkomers veelvuldig omhelsd, in frisse staat natuurlijk uitermate gezellig, niet als er pure alcohol uit je rug gutst. Toen ik maandagochtend op kantoor aan de guard vertelde dat ik naar de kerk was geweest sprongen de tranen hem in de ogen, hij dacht dat zijn missie geslaagd was na zijn aanhoudende pogingen om mij te bekeren. Als beloning stond hij er op mij zijn favoriete passage uit de bijbel voor te dragen, wat een goed halfuur in beslag nam.
Na een half weekje op kantoor gewerkt te hebben, vertrok ik donderdagochtend met Hans en Robert richting Murchison Falls National Park, het grootste wildpark in Oeganda. Ik had beslag kunnen leggen op een schitterende Mitsubishi Delica, een 4WD minibusje van minstens 12 jaar oud. Hij had gelukkig al de nodige schade, dus daar hoefden wij ons geen zorgen meer over te maken. Oeganda leek mij ook een goed oefenterrein voor iemand die pas net zijn rijbewijs heeft. De enige regel die ik moest onthouden is, dat er geen regels zijn. Na een mooie rit van 5 uur en een korte tussenstop in Luwero kwamen we aan in Masindi, het laatste dorpje van betekenis voor de grote wildernis. Het kamp in het park zouden we voor het donker niet meer halen, dus besloten we in Masindi te blijven overnachten. Het dorpje was niet meer dan twee straten en wat barretjes, eigenlijk zoals elk gemiddeld Oegandees dorp. Na het diner in een uitgestorven hotel zochten we een van de drie barretjes op, bij de deur stond een uitsmijter met, jawel, een pijl en boog. Eenmaal binnen zijn we vier keer ongenadig afgedroogd aan de pooltafel (die jongens hebben ook meer tijd om te oefenen), en na een laatste biertje dropen we af. Tijdens onze wandeling richting het Guest house kwamen we nog een klein jongetje tegen die, bij de enige werkende reclamelichtbak van Masindi, met zijn watervlugge handjes druk motten en sprinkhanen aan het vangen was. Volgens de plaatselijke bevolking een ware delicatesse, mits gefrituurd. Maar wat is er eigenlijk niet lekker uit de frituur?
De volgende ochtend stonden we vroeg op, om op tijd bij de gate van het park te zijn. Na Masindi was het gedaan met de asfaltwegen en waren er alleen nog maar stoffige weggetjes met enorme hobbels en gaten. Eenmaal in het park werden we direct verwelkomt door grote groepen apen en een paar gekke warthogs. Onze eerste missie was het bereiken van de top van de watervallen, daar waar de Nijl door een gat van slechts zes meter breed een ravijn wordt in gespuwd. Op dat punt, volgens de boekjes, de krachtigste rivier op aarde en dat was ook wel de zien en horen, een machtig gezicht.
Vanaf de watervallen was het nog twee uur dieper het park in rijden naar het kamp waar we een hutje hadden geboekt. Tijdens het diner werden we getrakteerd op een schitterende strijd tussen mens en dier, een domme Amerikaan die een warthog aan het uitdagen was en werd beloond met een volle kopstoot van Pumba. Na het eten maakten we nog een spannende nachtwandeling buiten het kamp, achteraf niet het meest doordachte plan in een park vol hippo's, leeuwen en luipaarden.
Die nacht schrok ik een paar keer wakker van een gigantisch onweer, ons huisje leek een paar keer vol getroffen te worden door de bliksem, maar we haalden schadevrij de volgende ochtend. Om een uur of negen vertrokken we voor een game drive met onze eigen bus. Eerst moesten we de Nijl oversteken met een klein pondje en daarna reden we direct de savanne in. De regen van die afgelopen nacht had de wegen helaas veranderd in kleine modderstromen. De eerste helling zag er redelijk onbegaanbaar uit, maar ik dacht er met genoeg snelheid wel overheen te kunnen rammen. Dit bleek alles behalve het geval, halverwege het parcours was ik druk aan het sturen, maar onze Mitsubishi Delica ging zijn eigen weg en boorde zich vol in een diepe blubbergoot. Onze safari leek hier de eindigen, we hadden nog geluk dat er een flinke opstaande rand naast de weg was, anders waren we ongetwijfeld op zijn zijkantje gevallen. Gelukkig hadden we een joker achter de hand, namelijk onze 4WD Extra die ons in combinatie met het nodige duwwerk uit de ellende ploegde. De volgende bocht moest ik weer flink op de rem, ditmaal voor een kudde olifanten. Verder was het bij elke plas weer even gokken op de diepte, een paar keer stroomde het water bij onze portieren naar binnen. Later zagen we ergens in de verte een wit busje van een berg komen slippen, met alle moeite hield de chauffeur het voertuig op de weg. Toen het busje naderde bleek het om een matatu te gaan, afgeladen met twintig angstige passagiers. Waar het busje heen ging en vandaan kwam was ons volstrekt onduidelijk midden in een National Park, desalniettemin hulde voor de chauffeur.
Tijdens de rest van onze safari kwamen we nog de nodige obstakels tegen, een paar omgevallen bomen over de weg, giraffen, kudu’s, apen, buffels en vooral heel veel modder. In de namiddag wilden we graag een Sunset Cruise over de Nijl maken, maar die was helaas volgeboekt, dus besloten we onze weg te vervolgen naar het Koninklijke Hoima, drie uurtjes buiten het park. Een schitterende weg langs Lake Albert en over een klein bergpasje bracht ons uiteindelijk op plaats van bestemming. Onderweg heeft een kip helaas het leven gelaten toen hij mijn bumper probeerde weg te koppen. Nu krijg je in Oeganda toch vaak je kip opgediend alsof er keer of tien met een moker het leven uit geslagen is, waardoor er in elk stukje vlees botsplinters zitten, dus dit kippetje zal niet veel van zijn waarde verloren hebben.
Hoima heeft een Koninklijke titel omdat King Solomon Iguru I van Bunyuru hier zijn paleis heeft. In de plaatselijke bar ontmoette wij Daniel, die ons vertelde goede connecties te hebben met de koning en zondagochtend wel een ontmoeting voor ons kon regelen. Natuurlijk konden wij niet met lege handen aan komen bij de koning van het Bunyuru volk, dus informeerde we bij wat locals wat de koning zoal kon waarderen. De koning bleek nogal verzot te zijn op koeienhuiden, trommels, kleine gitaartjes en, naar later zal blijken, drank. Op zondag waren alle winkeltjes helaas gesloten, maar samen met Daniel vonden we uiteindelijk een oud vrouwtje, die wel bereid was haar deuren te openen. Onze keus viel na lang wikken en wegen op een trommeltje en een mooi hoedje. Nadat we de laatste instructies hadden gekregen, waren we klaar voor onze eerste Koninklijke ontmoeting. Bij de poort moesten we eerst het gastenboek tekenen en een bediende ging even checken of koning klaar was om ons te ontvangen. Dit bleek helaas niet het geval, de koning had zaterdagavond iets te diep in het glaasje gekeken en had daardoor zijn vroege kerkdienst gemist. Nu moest hij de volgende kerkdienst bijwonen om zijn zonden te overdenken en had hij geen tijd meer om ons s’ochtends te ontvangen, in de middag had hij wel tijd maar tegen die tijd moesten wij helaas alweer terug naar Kampala. De teleurstelling was groot, maar de rest van de trip was een groot succes en ook de autoverhuurder gooide geen roet in het eten door te zeuren over wat deukjes en krasjes.
Volgende week donderdag vlieg ik alweer terug. Zondag staat de MTN Kampala Marathon nog op het programma, waar mijn grote vriend Patrick uiteraard voor de overwinning gaat strijden. Ik ga mij, op de verjaardag van Sinterklaas, door de tien kilometer heen proberen te ploeteren, om later als ik groot ben met een mooie medaille te kunnen schermen.
Tot snel!