Oeganda
Door: pieterjongens
Blijf op de hoogte en volg Pieter
01 Oktober 2010 | Oeganda, Kampala
Na 2 vluchten en een regenachtig dagje London zette ik eindelijk voet op Oegandese bodem. Het vliegveld van Entebbe zou verbleken naast Eindhoven Airport, enkel wat UN propellervliegtuigjes en onze kist van British Airways bezetten het hele vliegveld. Vanaf de landingsbaan loop je zo de aankomst/vertrekhal in. Voor de sier gooien ze je tas nog wel op de enige bagageband, maar ik had hem net zo goed zelf kunnen pakken. Op een groot kartonnen bord viel te lezen wiens tassen het niet gehaald hadden, mijn naam stond daar gelukkig niet op. Een hele Duitse klas inclusief leraren hadden minder fortuin en kregen hun verdiende loon nadat ze mij 8 uur lang collectief hadden geïrriteerd. Gewapend met mijn tas stapte ik tevreden door de klapdeuren, daar stond een handje vol taxichauffeurs en een van hun, Eric, droeg een bordje met mijn naam erop. Met een glimlach van oor tot oor begroette hij mij: “Welcome to Uganda Pieta!”
In de eerste tien minuten van mijn rit had ik nog geen kans gehad om goed om me heen te kijken, omdat Eric de ene na de andere vraag op mij af vuurde. Nadat hij eindelijk was uitgeraasd kon ik wat naar buiten staren. Mijn oog viel direct op drie passerende mannen op een brommertje, tot dusver nog niets raars, maar achter dit drietal hing een ventje met wat oude rolschaatsen ondergebonden, die de grootst mogelijke moeite had om tussen alle gaten door te slalommen. Hij bleek niet de enige, skeelers zijn een ware rage in Kampala. Voor ons reed ook een vrij eigenaardig kereltje, gekleed in een versleten Arsenal-shirt, een onderbroekje en een afgezaagde shotgun om zijn nek.
Kampala was een stuk minder druk dan verwacht, uiteraard staat er op elke kruising een verkeersregelaar om het verkeer in nog hectischere banen te leiden, maar verder lijkt het allemaal best goed geregeld. Zo kwamen we na ruim een uur aan bij het huis van Boldewijn (de baas van Barefootpower in Oeganda) waar ik de eerste paar dagen wat kon acclimatiseren. In het huis zitten ook nog wat andere onderhuurders uit Italië en Duitsland en ook een Nederlander, Janwillem, die voor een vrijwilligersorganisatie werkt. Na een verkwikkende douche ben ik op een bodaboda (motortaxi) de stad ingegaan om wat te eten. Hier heb ik weer even kennis mogen maken met de inefficiëntie van dit continent. In een restaurant bestelde ik wat kip, waarop negen mensen een kwartier naar een frituur stonden te staren. Nu heb ikzelf ook een voorliefde voor de frituur en alles wat daar mee te maken heeft, dus zo gek zijn ze misschien nog niet.
Die avond ben ik met Janwillem uiteten gegaan in “Katch the Sun”, een openlucht restaurant waar veel expats en de wat rijkere Oegandezen komen. Op de terugweg zagen we dat er bij ons in de buurt een feestje was, we besloten even een kijkje te nemen. Het bleek een housewarming van een Nederlands stel die vrij serieus hadden uitgepakt. Er stond een grote tent en zowaar een dj in de tuin. Hier ontmoette ik meteen een groot deel van alle Nederlanders die in Kampala en omstreken woonden. Na een leuke avond liep ik terug naar huis, daar trof ik onze nightguard Patrick. Hij wilde graag nog even een praatje maken, hij vertelde over hoe hij en zijn familie in het noorden verjaagd waren door Lord Kony en zijn rebellenleger. Door al dat vluchten en rennen had hij volgens hemzelf wel een passie opgedaan; hardlopen. Volgende maand heeft Patrick de marathon van Kampala, ik heb hem mijn hardloopschoenen geleend. Dit leidde bij Patrick tot zoveel enthousiasme dat hij niet meer te verstaan, ik kon uit zijn stortvloed van woorden enkel destilleren dat hij beloofde om te winnen, dus als ik in Kampala ben ga ik zeker kijken.
In mijn eerste nacht werd ik gewekt door een harde knal en een loeiend alarm, de volgende ochtend bleek dat de bewaker van de buren had geprobeerd een inbreker neer te knallen. De week daarvoor was er een stukje verderop al een bewaker opgehangen in de tuin. Volgens Janwillem, die hier al 2 jaar zit, zijn dit hoogst ongebruikelijke voorvallen dus ik hoef nog niet voor mijn leven te vrezen.
Op zondag ben ik bij een groot sportveld gaan kijken, waar een voetbaltoernooi bezig was. Als je niet participeerde werd er wel verwacht dat je meedeed met wat biertjes drinken. Al vrij snel kwam Godfrey naast mij staan om allerlei onbegrijpelijke verhalen te vertellen. Elke keer als hij een antwoord verwachtte wrong hij zijn mond tot een soort anus en probeerde mij dan diep en serieus in mijn ogen te kijken. Mijn ogen hadden echter enkel aandacht voor het schouwspel wat zich een paar centimeter lager afspeelde, zijn lippen die een haast perfecte replica vormden van een kringspier. De lucht uit zijn mond was overigens ook uiterst vakbekwaam nagebootst.
De volgende morgen ontmoette ik Francis (mijn handelspartner), de Oegandese versie van Samuel L. Jackson. Voordat we richting Kumi (6 uur ten noordoosten van Kampala) konden vertrekken, moesten er eerst nog wat geldzaken geregeld worden. Met twee bodaboda’s reden we Kampala in, ik had het idee dat mijn chauffeur iets te hard reed en besloot even over zijn schouder naar de kilometerteller te kijken. In die beweging werd ik helaas vol in het gelaat getroffen door een flinke Afrikaanse roggel van onze voorganger . De kilometerteller gaf overigens 0 km/u aan, dus qua snelheid viel het allemaal wel mee! 6 banken en 4 uur verder was het geld eindelijk geregeld en konden we naar de bus. De bus ging natuurlijk pas rijden als hij echt helemaal vol zat, dus hebben we ook nog twee uurtjes zitten gaarkoken in ons eigen zweet op het busstation. Francis was aan mij geïntroduceerd als de grootste zakenman in de regio en ook de contacten die hij in de bus had sterkte mij in de gedachte dat het met de huisvesting allemaal wel goed zou zitten. Voor mij in de bus zat een meneer die maar al te graag een praatje wilde maken, na lang wikken en wegen had hij de juiste vraag gevonden om het gesprek te openen. Met een grote grijns draaide hij zich om en vroeg; “Good sir, what do you like most?” Ik vroeg hem de vraag wat te specificeren, maar zijn vraag was zo algemeen bedoelt als dat die leek. “You like food or friends or buildings or trees or cars or family, what do you like most?” Ik vond het maar een lastige vraag. Datzelfde moment begon het keihard te regenen, de raamkant waar ik zat lekte helaas een beetje, waardoor ik binnen een paar minuten doorweekt was, dit leidden tot de grootste hilariteit bij mijn buurmannen. Om een uur of tien kwamen we eindelijk aan, waar was niet helemaal duidelijk omdat het aardedonker was en er alleen in de verte twee lampjes brandden. Na 10 minuten lopen stonden we voor de deur van Francis, de spanning steeg. Het viel niet mee. Het huis was, zoals belooft, van steen maar daar was dan ook alles mee gezegd. Het was een soort ommuurde compound met 5 eenkamerhuisjes. Francis wees mijn kamer die ook dienst deed als keuken en opslaghok. Er stond een bedje met daarboven een gescheurde klamboe, verder zaten er een paar gaten in de muur en enorme spinnenwebben tegen het plafond. In de kamer hing ook een vrij aparte geur veroorzaakt door een groot olievat, een bak pap, aardappels, bananen en een stapel vieze potten en pannen. Francis stelde voor eerst even te douchen, dat klonk als muziek in de oren na een lange, smerige reis. De douche was helaas een bakje water op de binnenplaats, waar twintig kinderen giechelend stonden te kijken hoe ik een handje water in mijn gezicht gooide. De wc was een gat in de grond, die door alle vijf families werd gebruikt. Toen ik mijn eerste plasje stond te doen, liep er een vuistdikke kakkerlak over mijn blote voet. Een vrouwelijke kreet wist ik niet meer te onderdrukken. Bij het openen van het deurtje stond er weer een groepje mensen gedrogeerd al mijn bewegingen te volgen, toen ik op de kakkerlak wees kreeg ik geen reactie. Het was etenstijd, een bananenpapje met wat bonen en een ondefinieerbare prut. Tijdens het diner introduceerde Francis mij, als nieuwe uncle, aan zijn vrouw en 2 kinderen. Een jongetje van 3, Arnold, vernoemd naar de grootste filmster allertijden (Francis en ik begonnen wat raakvlakken te krijgen) en een baby, Duffy. Ook liepen er nog twee andere meisjes rond die hij, zo vertelde Francis later, van een hele arme familie had gekocht om te helpen in de huishouding. De meisjes zagen er niet ongelukkig uit, maar het klonk toch wat raar. De vrouwen zaten overigens op de grond en de mannen inclusief Arnold op de bank, comme il faut. Na het eten was het tijd voor een lange nacht, angstig kroop ik mijn hol in. Die angst bleek niet ongegrond, al na een half uurtje liep er een moddervette rat over mijn benen, ook de kakkerlakken en muggen waren vanzelfsprekend van de partij. Toch kon ik na die lange dag vrij snel slapen, gelukkig maar want om half 7 zat mijn kamer alweer bomvol mensen. ”Look at uncle, he is so tired” zei de vrouw des huizes die een ontbijtpapje aan het roeren was, terwijl 4 kinderen mij druk aan het bestuderen waren. En Francis was aan mijn voeteneind zijn voorraad van twee lampen nog een keer goed aan het natellen. Bij het ontbijt bedankte ik Francis voor het roosteren van mijn stukje brood, hij lachte en zei: “No muzungu , this bread is not toasted, it’s just really old”. Vandaag gingen we op de motor twee zonnepanelen afleveren in een dorpje vier uur verderop. Achterop zitten was wel een beetje spannend met twee dozen in mijn hand over een soort Paris-Dakar circuit op een motor die duidelijk niet gemaakt was voor een offroad avontuur. Halverwege stopten we bij een klant, waar een LEDlampje vervangen moest worden. In haar donkere hutje schoven een paar oude vrouwtjes wat onhandig over de grond en keken alsof ze water zagen branden toen ik binnenkwam. Een paar minuten later zag ik pas waaruit die onhandigheid voortkwam, namelijk het feit dat beide dames geen benen meer hadden. Na een succesvolle vervanging reden we door naar de eerste klant, een schooldirecteur ergens in the middle of knowhere. Bij de school werden we direct omsingelt door 400 nieuwsgierige kindjes, die als opgejaagd wild wegstoven toen de leraren met hun zweepjes kwamen kijken. Uiteindelijk hebben we voor 8 leraren en alle kindjes een presentatie gegeven en aan nog twee leraren een setje verkocht. Na deze succesvolle actie reden we door naar de volgende klant, helaas was deze in geen velden of wegen te bekennen terwijl we toch 4 uur op de motor hadden gezeten voor deze meneer. Aan Francis reactie af te lezen gebeurt dit op vrij regelmatige basis, dus reden we maar weer naar huis. Thuis stond iedereen alweer te wachten. Na een vissenkop met wat bananenprut was het bedtijd. Dit keer waren het niet alleen de beesten die mij uit mijn slaap hielden, maar ook de buurvrouw die de plek onder mijn raam had uitverkoren om zo’n twee uur lang haar hele lijf leeg te braken. Ik heb al behoorlijk wat kotsers gehoord, maar deze vrouw wint met vlag wimpel als het op smerigheid aan komt. Het was zelfs zo vies, dat ik na een pittige oprisping ook een stukje vissenkop in mijn wangzak had. Maar het tij leek te keren, want die ochtend kon ik gewoon ongestoord tot kwart over 8 slapen.
Om tien uur vertrokken we, wederom per motor, richting Soroti (1,5 uur ten noorden van Kumi). Hier moesten we alleen wat onderdelen ophalen en met wat dealers praten. Francis liet me hier nog een oud vluchtelingenkamp zien waar mensen zaten die op de vlucht waren geslagen voor Lord Kony en zijn rebellenleger. Een paar jaar geleden scheen het hier heel onrustig te zijn geweest, maar daar was nu niets van te merken en het kamp zag er comfortabeler uit dan mijn eigen onderkomen. Bij thuiskomst stond uiteraard ons welkomstcomité weer klaar. Zelfs de maaltijd stond al klaar, nu waren niet de vissenkoppen maar de staartjes aan de beurt, heerlijk! Toen ik in mijn kamer even schone kleren wilde aantrekken, trof ik 3 slapende kinderen in mijn bed. Tijdens het eten kreeg ik de genadeklap toegediend door de jongst aanwezige, Duffy, die even bij mij op schoot moest en als dank mijn laatste schone broek onderpiste. Voor de volgende dag stond er ook niets op het programma, omdat onze voorraad lampjes op is. Wel goed nieuws was, dat er weer twee nieuwe bestellingen binnen waren gekomen van in totaal 200 lampjes en telefoonopladers. Dit was direct ons hele maandtarget. De volgende morgen konden we dus een beetje uitslapen. In de middag, gingen we een half uurtje buiten Kumi, kijken bij een paar, duizend jaar oude, rotsschilderingen. Deze historische plek werd bewaakt door twee dronken mannetjes, die wel zo vriendelijk waren even een rondleiding te geven, waar overigens geen touw aan vast te knopen was. Met hun vieze handen en een stok wreven ze is even goed over de tekeningen om te laten zien dat het er best stevig op zat, bij die beweging brokkelden er helaas toch wat stukjes af. Na een interessante tour waren de mannen ook wel nieuwsgierig naar wat ik in mijn rugzak had en na wat uitleg, met een hoop ooohh en aaahh reacties, hebben we ook aan deze mannen een lampje kunnen slijten. De volgende ochtend zijn we om half 6 richting Kampala vertrokken, waar ik waarschijnlijk een tijdje blijf om op het kantoor van BaseTechnologies te werken.
In de eerste tien minuten van mijn rit had ik nog geen kans gehad om goed om me heen te kijken, omdat Eric de ene na de andere vraag op mij af vuurde. Nadat hij eindelijk was uitgeraasd kon ik wat naar buiten staren. Mijn oog viel direct op drie passerende mannen op een brommertje, tot dusver nog niets raars, maar achter dit drietal hing een ventje met wat oude rolschaatsen ondergebonden, die de grootst mogelijke moeite had om tussen alle gaten door te slalommen. Hij bleek niet de enige, skeelers zijn een ware rage in Kampala. Voor ons reed ook een vrij eigenaardig kereltje, gekleed in een versleten Arsenal-shirt, een onderbroekje en een afgezaagde shotgun om zijn nek.
Kampala was een stuk minder druk dan verwacht, uiteraard staat er op elke kruising een verkeersregelaar om het verkeer in nog hectischere banen te leiden, maar verder lijkt het allemaal best goed geregeld. Zo kwamen we na ruim een uur aan bij het huis van Boldewijn (de baas van Barefootpower in Oeganda) waar ik de eerste paar dagen wat kon acclimatiseren. In het huis zitten ook nog wat andere onderhuurders uit Italië en Duitsland en ook een Nederlander, Janwillem, die voor een vrijwilligersorganisatie werkt. Na een verkwikkende douche ben ik op een bodaboda (motortaxi) de stad ingegaan om wat te eten. Hier heb ik weer even kennis mogen maken met de inefficiëntie van dit continent. In een restaurant bestelde ik wat kip, waarop negen mensen een kwartier naar een frituur stonden te staren. Nu heb ikzelf ook een voorliefde voor de frituur en alles wat daar mee te maken heeft, dus zo gek zijn ze misschien nog niet.
Die avond ben ik met Janwillem uiteten gegaan in “Katch the Sun”, een openlucht restaurant waar veel expats en de wat rijkere Oegandezen komen. Op de terugweg zagen we dat er bij ons in de buurt een feestje was, we besloten even een kijkje te nemen. Het bleek een housewarming van een Nederlands stel die vrij serieus hadden uitgepakt. Er stond een grote tent en zowaar een dj in de tuin. Hier ontmoette ik meteen een groot deel van alle Nederlanders die in Kampala en omstreken woonden. Na een leuke avond liep ik terug naar huis, daar trof ik onze nightguard Patrick. Hij wilde graag nog even een praatje maken, hij vertelde over hoe hij en zijn familie in het noorden verjaagd waren door Lord Kony en zijn rebellenleger. Door al dat vluchten en rennen had hij volgens hemzelf wel een passie opgedaan; hardlopen. Volgende maand heeft Patrick de marathon van Kampala, ik heb hem mijn hardloopschoenen geleend. Dit leidde bij Patrick tot zoveel enthousiasme dat hij niet meer te verstaan, ik kon uit zijn stortvloed van woorden enkel destilleren dat hij beloofde om te winnen, dus als ik in Kampala ben ga ik zeker kijken.
In mijn eerste nacht werd ik gewekt door een harde knal en een loeiend alarm, de volgende ochtend bleek dat de bewaker van de buren had geprobeerd een inbreker neer te knallen. De week daarvoor was er een stukje verderop al een bewaker opgehangen in de tuin. Volgens Janwillem, die hier al 2 jaar zit, zijn dit hoogst ongebruikelijke voorvallen dus ik hoef nog niet voor mijn leven te vrezen.
Op zondag ben ik bij een groot sportveld gaan kijken, waar een voetbaltoernooi bezig was. Als je niet participeerde werd er wel verwacht dat je meedeed met wat biertjes drinken. Al vrij snel kwam Godfrey naast mij staan om allerlei onbegrijpelijke verhalen te vertellen. Elke keer als hij een antwoord verwachtte wrong hij zijn mond tot een soort anus en probeerde mij dan diep en serieus in mijn ogen te kijken. Mijn ogen hadden echter enkel aandacht voor het schouwspel wat zich een paar centimeter lager afspeelde, zijn lippen die een haast perfecte replica vormden van een kringspier. De lucht uit zijn mond was overigens ook uiterst vakbekwaam nagebootst.
De volgende morgen ontmoette ik Francis (mijn handelspartner), de Oegandese versie van Samuel L. Jackson. Voordat we richting Kumi (6 uur ten noordoosten van Kampala) konden vertrekken, moesten er eerst nog wat geldzaken geregeld worden. Met twee bodaboda’s reden we Kampala in, ik had het idee dat mijn chauffeur iets te hard reed en besloot even over zijn schouder naar de kilometerteller te kijken. In die beweging werd ik helaas vol in het gelaat getroffen door een flinke Afrikaanse roggel van onze voorganger . De kilometerteller gaf overigens 0 km/u aan, dus qua snelheid viel het allemaal wel mee! 6 banken en 4 uur verder was het geld eindelijk geregeld en konden we naar de bus. De bus ging natuurlijk pas rijden als hij echt helemaal vol zat, dus hebben we ook nog twee uurtjes zitten gaarkoken in ons eigen zweet op het busstation. Francis was aan mij geïntroduceerd als de grootste zakenman in de regio en ook de contacten die hij in de bus had sterkte mij in de gedachte dat het met de huisvesting allemaal wel goed zou zitten. Voor mij in de bus zat een meneer die maar al te graag een praatje wilde maken, na lang wikken en wegen had hij de juiste vraag gevonden om het gesprek te openen. Met een grote grijns draaide hij zich om en vroeg; “Good sir, what do you like most?” Ik vroeg hem de vraag wat te specificeren, maar zijn vraag was zo algemeen bedoelt als dat die leek. “You like food or friends or buildings or trees or cars or family, what do you like most?” Ik vond het maar een lastige vraag. Datzelfde moment begon het keihard te regenen, de raamkant waar ik zat lekte helaas een beetje, waardoor ik binnen een paar minuten doorweekt was, dit leidden tot de grootste hilariteit bij mijn buurmannen. Om een uur of tien kwamen we eindelijk aan, waar was niet helemaal duidelijk omdat het aardedonker was en er alleen in de verte twee lampjes brandden. Na 10 minuten lopen stonden we voor de deur van Francis, de spanning steeg. Het viel niet mee. Het huis was, zoals belooft, van steen maar daar was dan ook alles mee gezegd. Het was een soort ommuurde compound met 5 eenkamerhuisjes. Francis wees mijn kamer die ook dienst deed als keuken en opslaghok. Er stond een bedje met daarboven een gescheurde klamboe, verder zaten er een paar gaten in de muur en enorme spinnenwebben tegen het plafond. In de kamer hing ook een vrij aparte geur veroorzaakt door een groot olievat, een bak pap, aardappels, bananen en een stapel vieze potten en pannen. Francis stelde voor eerst even te douchen, dat klonk als muziek in de oren na een lange, smerige reis. De douche was helaas een bakje water op de binnenplaats, waar twintig kinderen giechelend stonden te kijken hoe ik een handje water in mijn gezicht gooide. De wc was een gat in de grond, die door alle vijf families werd gebruikt. Toen ik mijn eerste plasje stond te doen, liep er een vuistdikke kakkerlak over mijn blote voet. Een vrouwelijke kreet wist ik niet meer te onderdrukken. Bij het openen van het deurtje stond er weer een groepje mensen gedrogeerd al mijn bewegingen te volgen, toen ik op de kakkerlak wees kreeg ik geen reactie. Het was etenstijd, een bananenpapje met wat bonen en een ondefinieerbare prut. Tijdens het diner introduceerde Francis mij, als nieuwe uncle, aan zijn vrouw en 2 kinderen. Een jongetje van 3, Arnold, vernoemd naar de grootste filmster allertijden (Francis en ik begonnen wat raakvlakken te krijgen) en een baby, Duffy. Ook liepen er nog twee andere meisjes rond die hij, zo vertelde Francis later, van een hele arme familie had gekocht om te helpen in de huishouding. De meisjes zagen er niet ongelukkig uit, maar het klonk toch wat raar. De vrouwen zaten overigens op de grond en de mannen inclusief Arnold op de bank, comme il faut. Na het eten was het tijd voor een lange nacht, angstig kroop ik mijn hol in. Die angst bleek niet ongegrond, al na een half uurtje liep er een moddervette rat over mijn benen, ook de kakkerlakken en muggen waren vanzelfsprekend van de partij. Toch kon ik na die lange dag vrij snel slapen, gelukkig maar want om half 7 zat mijn kamer alweer bomvol mensen. ”Look at uncle, he is so tired” zei de vrouw des huizes die een ontbijtpapje aan het roeren was, terwijl 4 kinderen mij druk aan het bestuderen waren. En Francis was aan mijn voeteneind zijn voorraad van twee lampen nog een keer goed aan het natellen. Bij het ontbijt bedankte ik Francis voor het roosteren van mijn stukje brood, hij lachte en zei: “No muzungu , this bread is not toasted, it’s just really old”. Vandaag gingen we op de motor twee zonnepanelen afleveren in een dorpje vier uur verderop. Achterop zitten was wel een beetje spannend met twee dozen in mijn hand over een soort Paris-Dakar circuit op een motor die duidelijk niet gemaakt was voor een offroad avontuur. Halverwege stopten we bij een klant, waar een LEDlampje vervangen moest worden. In haar donkere hutje schoven een paar oude vrouwtjes wat onhandig over de grond en keken alsof ze water zagen branden toen ik binnenkwam. Een paar minuten later zag ik pas waaruit die onhandigheid voortkwam, namelijk het feit dat beide dames geen benen meer hadden. Na een succesvolle vervanging reden we door naar de eerste klant, een schooldirecteur ergens in the middle of knowhere. Bij de school werden we direct omsingelt door 400 nieuwsgierige kindjes, die als opgejaagd wild wegstoven toen de leraren met hun zweepjes kwamen kijken. Uiteindelijk hebben we voor 8 leraren en alle kindjes een presentatie gegeven en aan nog twee leraren een setje verkocht. Na deze succesvolle actie reden we door naar de volgende klant, helaas was deze in geen velden of wegen te bekennen terwijl we toch 4 uur op de motor hadden gezeten voor deze meneer. Aan Francis reactie af te lezen gebeurt dit op vrij regelmatige basis, dus reden we maar weer naar huis. Thuis stond iedereen alweer te wachten. Na een vissenkop met wat bananenprut was het bedtijd. Dit keer waren het niet alleen de beesten die mij uit mijn slaap hielden, maar ook de buurvrouw die de plek onder mijn raam had uitverkoren om zo’n twee uur lang haar hele lijf leeg te braken. Ik heb al behoorlijk wat kotsers gehoord, maar deze vrouw wint met vlag wimpel als het op smerigheid aan komt. Het was zelfs zo vies, dat ik na een pittige oprisping ook een stukje vissenkop in mijn wangzak had. Maar het tij leek te keren, want die ochtend kon ik gewoon ongestoord tot kwart over 8 slapen.
Om tien uur vertrokken we, wederom per motor, richting Soroti (1,5 uur ten noorden van Kumi). Hier moesten we alleen wat onderdelen ophalen en met wat dealers praten. Francis liet me hier nog een oud vluchtelingenkamp zien waar mensen zaten die op de vlucht waren geslagen voor Lord Kony en zijn rebellenleger. Een paar jaar geleden scheen het hier heel onrustig te zijn geweest, maar daar was nu niets van te merken en het kamp zag er comfortabeler uit dan mijn eigen onderkomen. Bij thuiskomst stond uiteraard ons welkomstcomité weer klaar. Zelfs de maaltijd stond al klaar, nu waren niet de vissenkoppen maar de staartjes aan de beurt, heerlijk! Toen ik in mijn kamer even schone kleren wilde aantrekken, trof ik 3 slapende kinderen in mijn bed. Tijdens het eten kreeg ik de genadeklap toegediend door de jongst aanwezige, Duffy, die even bij mij op schoot moest en als dank mijn laatste schone broek onderpiste. Voor de volgende dag stond er ook niets op het programma, omdat onze voorraad lampjes op is. Wel goed nieuws was, dat er weer twee nieuwe bestellingen binnen waren gekomen van in totaal 200 lampjes en telefoonopladers. Dit was direct ons hele maandtarget. De volgende morgen konden we dus een beetje uitslapen. In de middag, gingen we een half uurtje buiten Kumi, kijken bij een paar, duizend jaar oude, rotsschilderingen. Deze historische plek werd bewaakt door twee dronken mannetjes, die wel zo vriendelijk waren even een rondleiding te geven, waar overigens geen touw aan vast te knopen was. Met hun vieze handen en een stok wreven ze is even goed over de tekeningen om te laten zien dat het er best stevig op zat, bij die beweging brokkelden er helaas toch wat stukjes af. Na een interessante tour waren de mannen ook wel nieuwsgierig naar wat ik in mijn rugzak had en na wat uitleg, met een hoop ooohh en aaahh reacties, hebben we ook aan deze mannen een lampje kunnen slijten. De volgende ochtend zijn we om half 6 richting Kampala vertrokken, waar ik waarschijnlijk een tijdje blijf om op het kantoor van BaseTechnologies te werken.
-
01 Oktober 2010 - 12:02
List:
Piet, geniale verhalen en klinkt nu al als een goede stap! Enjoy -
01 Oktober 2010 - 12:27
Stef:
Nice one! Je schrijft heel leuk. liefs -
01 Oktober 2010 - 12:49
Bram:
You made my day Pieta! -
01 Oktober 2010 - 13:10
Mamoen:
lieve piet, wat een beeldend verhaal! En er wordt in ieder geval veel gelachen! dikke zoen! -
01 Oktober 2010 - 13:33
Hans:
Hahah ik heb zo fucking hard moeten lachen! Ik zal nog even genieten van de laatste maand lekker eten hier inderdaad! -
01 Oktober 2010 - 14:32
Anthony:
Goed verhaal Pieta! Hahah! -
01 Oktober 2010 - 15:00
Sophia:
Baby Peach!
Heb je je bandje nog om? Holy, wat een avonturen allemaal. Je schrijft inderdaad heel leuk, so keep us posted! Stuur je volgende week een mail!
Doeeeeeeei
X -
01 Oktober 2010 - 21:25
Poel:
Ha pieter, genieten daar lijkt me zo! keep up the good work!
luv ya -
01 Oktober 2010 - 21:37
O-Dawg:
Klinkt echt als een paradijsje daar Baby! Maar leuk verhaal "what do you like most?!" en die gozer lijkt inderdaad eng veel op Samuel L Jackson, heb je al gevraagd of hij wellicht familie heeft in de VS. Bel je snel weer! xje -
02 Oktober 2010 - 10:55
Floris:
Potverdrie Peach, dat is een leuk verhaal! Je kunt misschien naast de lampenverkoop ook columnist worden. Ik hoorde net van O-dawg dat je weer in Kampala zit, lijkt me ook beter dan het handelscentrum van de wereld Kumi. We bellen! x -
02 Oktober 2010 - 11:13
B-bone:
Ik zit nog na te genieten! Heel goed verhaal. liefs -
04 Oktober 2010 - 10:54
Ivo:
wat een geweldig, maar ook herkenbaar verhaal: je moet je wel helemaal thuis voelen!Bedenk dat Frits Philips ook zo begonnen is maar dan in oost-europa. Dus...... -
18 Oktober 2010 - 15:38
Tim:
Legendarisch ben jij zeg -
24 Oktober 2010 - 18:07
Nico:
Pieter ik heb met één grote grijs op mijn gezicht je verhaal gelezen. Je maakt heel wat mee, maar je schrijft het daarna ook wel heel mooi op. Ga zo door. Je hebt er een fan bij!!
Succes. Nico -
31 Oktober 2010 - 17:43
Heppies:
Piat, we hebben net je hilarische verhaal gelezen met de hele familie!is de dreadlock al teruggevonden?Have fun nog!Xx -
31 Oktober 2010 - 17:43
Ties:
HilaRISCH pIETER X tIES -
30 November 2010 - 23:44
Alexandra:
gaaf piet!!tot over 2 weken!xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
